Nišlija je postavio pitanje da li može da tuži frizerku jer mu se ne sviđa kako ga je ošišala.

Jedan Nišlija postavio je na Fejsbuk grupi pitanje koje je pokrenulo lavinu komentara. Njega je zanimalo da li ima pravo da tuži frizera jer mu se ne dopada frizura.

“Da li mogu da tužim frizerku zbog unakaženosti? Previše mi je skratila kosu. Ozbiljan sam, zar ne postoji u zakonu postupanje u skladu sa strukom, dužna pažnja ili slično”, zapitao je muškarac Na Fejsbuk stranici “Pravni centar Niš”. Mnogi korisnici društvene mreže su komentarisali njegovo pitanje.

“Kosa će da poraste za 10 dana, nisi bio kod hirurga tamo je opasna situacija”, “Dok bude presuda… narašće Vam kosa do pola leđa”, “Tebi je izgleda novac višak, a kosa raste”, “Kaži ko te šiša da mi slučajno ne odemo kod tog stručnjaka od frizera”, “Odeš prvo kod neuropsihijatra zbog toga što ti je sad teško imaš nesanice, društvo te izbjegava, devojka ne želi… pa onda kod advokata da ti napiše tužbu, navedeš tešku duševnu bol koju želiš da ti plati par miliona dinara i riješiš probleme”, samo su neki od komentara na pitanje Nišlije nezadovoljnog svojom novom frizurom.

Advokat Igor Milosavljević koji daje besplatne pravne savjete u Pravnom centru Niš objasnio je u kojim slučajevima frizer može da dobije tužbu. “Ukoliko je neko nekog ošišao na ćelavo, ukoliko mu je izgorio kosu hemikalijama zbog čega će ostati trajno bez nje, onda to može da se tuži. Međutim, ne može kada je u pitanju to kako izgleda frizura ili kako je neko oblikovao bradu, jer je to subjektivni osjećaj.

Ne postoje sudski vještaci koji bi to mogli da procjene. Nema vještaka esteta koji bi mogli da kažu da li je nešto lijepo ili nije. Osim toga to što je za nekog nešto lijepo, za drugog nije. Činjenica je da za sve možete da tužite, ali ne možete za sve da dobijete”, objašnjava Milosavljević.

Prema njegovim riječima, deo odgovornosti za izgled frizure snose i sami ljudi izborom frizera. “Kada birate frizera, advokata, ljekara, automehaničara, vi djelimično snosite odgovornost za obavljeni posao. Zbog toga morate da vodite računa kod koga idete i da izaberete po preporukama”, istakao je Milosavljević.

Dodao je da naruženost koju spominje Nišlija nezadovoljan svojom frizurom postoji kada osoba zadobije tjelesne povrede zbog kojih joj ostane ožiljak.

Čudna vrsta stakla koja je pronađena 1933. godine u Libijskoj pustinji možda je potekla od meteorita, pokazala je analiza naučnice Elizavete Kovaleve, piše “Lajv Sajens”, uz napomenu da se sve uklapa, osim kratera, koji i dalje nedostaje.

Velika pješčana pustinja prostire se na površini od oko 72.000 kvadratnih kilometara (skoro kao Srbija), i povezuje Egipat i Libiju.

Ako se pronađete u njoj, na određenom mjestu, na jugu pustinje, možete primijetiti komadiće žutog stakla koje je raspršeno po pijesku.

Ovo je prvi put opisano u naučnom radu 1933. godine, i poznato je kao staklo iz Libijske pustinje. Kolekcionari minerala ga cijene zbog njegove ljepote, relativne rijetkosti i misterije koja ga okružuje.

Privjezak pronađen u grobnici faraona Tutankamona sadrži komadić ovog stakla. Prirodno formirana stakla mogu se naći širom svijeta: tu su modlaviti iz kratera Ries u Evropi i tektiti sa Obale Slonovače.

Ali ništa nije toliko bogato silicijumom kao Staklo iz Libijske pustinje, niti može da se nađe u tako velikim količinama i grumenovima.

Porijeklo ovog stakla je bilo predmet debate među naučnicima u posljednjih 90 godina. Neki su mislili da je ono nastalo u vulkanima na Mjesecu, neki drugi da je nastalo od udara groma (fulguriti – staklo koje se formira fuzijom pijeska i tla u koje udari grom).

Druge teorije kažu da je ono rezultat sedimentarnih ili hidrotermalnih procesa, da je nastalo masivnom eksplozijom meteora u vazduhu, ili da je porijeklom iz obližnjeg kratera meteorita.

Sada, zahvaljujući uznapredovaloj mikroskopskoj tehnologiji, naučnici vjeruju da konačno imaju odgovor. Zajedno sa kolegama sa univerziteta i naučnih centara u Njemačkoj, Egiptu i Maroko, Kovaleva je identifikovala porijeklo Stakla iz Libijske pustinje – ono je nastalo udarom meteorita u površinu Zemlje.

Svemirski sudari su primarni procesi u Sunčevom sistemu, pošto se planete i njihovi sateliti sudaraju sa asteroidima i embrionima planeta (zvanim i planetizimali). Ovakvi sudari su pomogli i pri stvaranju Zemlje.

1996. godine naučnici su ustanovili da je ovo staklo staro oko 29 miliona godina, a kasnija studija utvrila je da je izvorni materijal sastavljen od zrnaca kvarca prekrivenim mješovitim mineralima gline i oksidima gvožđa i titanijuma.

Kasniji pronalasci otvorili su nova pitanja, pošto je staklo starije od materijala koji može da se pronađe u relevatnom dijelu Velike pješčane pustinje. Ili jednostavnije: ovi materijali nisu postojali na toj lokaciji prije 29 miliona godina.

Za studiju Kovaleve, ko-autor je obezbijedio dva komada stakla, od lokalnog stanovnika koji ih je pronašao u regiji Al Džauf u jugoistočnoj Libiji.

Uzorci su izučavani pomoću najnovije transmisione tehnike elektronske mikroskopije (TEM), koja omogućava da se vide maleni delići materijala, 20.000 puta manji od debljine lista papira. Pomoću ove tehnike, pronađeni su majušni minerali u ovom staklu – različiti tipovi cirkonijum oksida (ZrO2).

Minerali su sastavljeni od hemijskih elemenata, čiji atomi stvaraju regularne trodimenzionalne “pakete”. Kovaleva piše da treba da se zamisli da neko stavi jaja ili flašice gaziranih pića na police supermarketa: slojevi naređani jedni na druge osiguravaju najefikasnije moguće pakovanje.

Na sličan način, kaže ona, atomi se ređaju u kristalne rešetke koje su jedinstvene za svaki mineral. Minerali koji imaju isti hemijski sastav, ali drugačiju atomsku strukturu (različite načine “pakovanja” atoma u kristalnu rešetku) zovu se polimorfi.

Jedan polimorf ZrO2 koji je pronađen u Libijskoj pustinji zove se kubični cirkonijom – kakav se viđa u nekim zlatarama kao zamjena za dijamant. Ovaj mineral se može formirati samo na visokim temperaturama između 2.250 i 2.700 stepeni Celzijusa.

Drugi polimorf ZrO2 koji je izučavan je veoma rijedak, i zove se orto-II ili OII. On se formira pri veoma velikom pritisku – na oko 130.000 atmosfera.

Ova činjenica je i bila dokaz da je udar meteorita uzrok stvaranja ovog stakla, pošto ovakvi uslovi na Zemljinoj kori mogu da se stvore samo udarom meteorita ili eksplozijom atomske bombe.

Ako je sve ovo tačno, piše Kovaleva, krater koji je za sobom ostavio meteorit trebalo bi da je negdje u blizini. Najbliži poznati krateri, zvani GP i Oaza, imaju prečnik od 2 i 18 kilometara, ali su prilično daleko od mjesta gdje je pronađeno staklo.

Oni su premali i predaleko da bi bili “roditeljski krateri” ovako velike količine udarnog stakle, koncentrisanog na jednom mjestu.

Kovaleva zaključuje da ostaju otvorena mnoga pitanja: gdje je roditeljski krater, koliko je on veliki, da li ga prekriva pijesak…

Učenik iz Škotske kažnjen je da na njivi iskopava krompire, ali dok je izvlačio povrće iz zemlje nabasao je na nešto mnogo vrijednije – oko 4.000 godina staru egipatsku skulpturu.

Ovo „remek-djelo egipatske umjetnosti“ bilo je prvo od 18 artefakata otkrivenih na imanju Melvilove kuće u Fajfu tokom godina, a istraživači su tek sada uspjeli da shvate kako je ova značajna kolekcija Nacionalnog muzeja Škotske uopšte stigla do Ostrva, piše LajvSajns.

Svi predmeti otkriveni su na imanju Melvilove kuće, sagrađene 1697. po naređenju prvog erla od Melvila. Tokom Drugog svjetskog rata na ovom imanju bio je smještaj za vojnike, a nakon toga je postala škola.

Privatna škola na imanju

– Tokom 1952. Melvilova kuća postala je privatna škola Dalhausi Kasl. Te godine, dečak koji je za kaznu bio prinuđen da iskopava krompir na njivi, iskopao je statuu od crvenog peščara iz vremena 12. dinastije Starog Egipta, za koju je prvobitno mislio da je krompir. Nju je preuzeo Muzej – navodi se na sajtu Muzeja i nastavlja:

– Tokom 1966. egipatska bronzana statueta Apisa pronađena je kada je dečak tokom preskakanja kozlića sleteo na statuetu, koja je izvirila iz zemlje. Nastavnik koji je držao čak, inače isti dječak koji je 14 godina ranije iskopao statuu, odmah je odnio u Muzej na identifikaciju.

– Tokom 1984. dr Elizabet Goring bila je novi kustos Nacionalnog muzeja Škotske kada je grupa tinejdžera donela predmet na identifikaciju. Bronzanu figuricu muškarca, takođe iz doba Starog Egipta, otkrilo je dečak koristeći detektor metara, u vreme kada je ova škola već postala državna – objašnjava se na sajtu Muzeja.

Svima je bilo jasno da su tri predmeta povezana, ali niko nije shvatao kako su egipatski predmeti završili u Britaniji. Kasnije je otkriveno još njih, poput figurice Izide sa sinom Horusom do Horusovog oka.

– Iskopavanja i istraživanja predmeta iz Melvilove kuće bila su najneobičniji projekat moje arheološke karijere i oduševljena sam što ću otkriti priču do kraja. Otkriće drevnih egipatskih predmeta u Fajfu je potpuno neočekivano, pa naknadna istraživanja porekla donela su neverovatnu priču, ali u kojoj i dalje ima misterija koje možda nikad nećemo rešiti – rekla je dr Goring.

Nasljednik imanja u Egiptu

Jedan od mogućih odgovora na pitanja o poreklu predmeta je da ih je Aleksander Lesli-Melvil, lord Balgoni, (1831-1857), nasljednik imanja, donio kada je posjetio Egipat 1856. sa svoje dve sestre. Tu zemlju je posjetio po nalogu ljekara, kako bi se oporavio od bolesti koju je dobio tokom Krimskog rata, ali mu se zdravlje dodatno pogoršalo, pa je umro godinu dana kasnije od tuberkuloze.

To je bilo vrijeme kada su prodavci po Egiptu na veliko nudili razne artefakte, pa moguće da su ih oni tad kupili.

– Ovo je fascinantna kolekcija, koju još značajnijom čini upravo misterija porekla. Otkriće egipatskih artefakata zakopanih u Škotskoj više od 100 godina daje dokaze o nivou trgovine antikvitetima u 19. vijeku – rekla je dr Margaret Mejtland, glavni kustos zbirke antičkog Sredozemlja u Nacionalnom muzeju Škotske.

Riječ je o jedinim drevnim egipatskim predmetima otkrivenim u Škotskoj.