Connect with us

Zanimljivosti

Kultni film “Ptice” 60 godina od premijere: Ka­d Hičkok i priroda uzvrate udarac ljudima

Prije 60 godina, tačnije 28. marta davne 1963. godine, u mraku bioskopa publika je prvi put bila izložena remek-djelu “Ptice” režisera Alfreda Hičkoka, filmu čiji se uticaj za proteklih šest decenija konstantno širio kroz pop kulturu plašeći ljude.

Film britanskog majstora trilera zasnovan je na istoimenoj kratkoj priči iz 1952. godine književnice Dafne di Morije i fokusira se na niz iznenadnih i neobjašnjivih napada ptica na stanovnike gradića Bodega u Kaliforniji tokom nekoliko dana. Sam početak scenarija djelimično je zasnovan na istinitoj priči o napadu ptica na malo ribarsko selo, gdje su se galebovi zabijali u prozore kuća i automobila. Kasnije je otkriveno da su uzrok cijelog napada bile otrovne alge, ali to ljudi u ono vrijeme nisu znali, a Hičkoku je sve poslužilo da napravi alegoriju o situaciji kad se priroda i njeni dijelovi okreću protiv prepotentnog čovjeka, kao i o anksioznom periodu iščekivanja velike katastrofe uz brojne alegorije na hladni rat i paranoju tog vremena.

Mir pa teror

Same “Ptice” su bile ambiciozno postavljen korak, nakon jednako trijumfalnog filma “Psiho” iz šezdesetih, i da bude zanimljivije, i danas jednako uspješno čuva reputaciju jednog od najvažnijih horor filmova ikada snimljenih, čak i ako je njegova reputacija zakomplikovana Hičkokovim mizogenim tretmanom njegove zvijezde Tipi Hedren. Međutim, kao film, to nije samo jedan od najomiljenijih radova britanskog majstora već i jedno od ostvarenja koje će u velikoj mjeri izmijeniti osnove žanra. Film počinje kao neobavezna romantična komedija u kojoj pratimo zgodnu Melani Danijels (Hedren), društvenu osobu iz San Franciska koja odlučuje da pobjegne iz grada nakon misteriozne javne sramote. Na svom putu upoznaje zgodnog, ali hladnog Miča Brenera (Rod Tejlor) i odlučuje da ga prati do njegovog rodnog grada Bodega u Kaliforniji, gdje se iznenada nađu pod udarom ptica koje terorišu stanovnike, što Hičkok pretvara u jezivu simfoniju napetosti i straha.

Suština genijalnosti filma “Ptice” jeste u tome što njegova užasavajuća, skoro apokaliptična priča počinje na lagan i neobavezan način iz kojeg je teško naslutiti jeziv rasplet. Prvi čin postavlja tihu romansu između Melani i Miča, dvoje ljudi koje sputava vlastita nesigurnost i potisnuta seksualnost, da bi potom u drugom dijelu, kada napadi ptica počnu, prvi dio filma doslovno bio zaboravljen, jer lični životi dvoje junaka više nisu važni. Preciznije, nijedan od velikih ljudskih problema u filmu nije važan, od ljubavi preko porodice do posla. Oni su, prosto rečeno, beznačajni pred silovitom brojnošću napada i učinjeni su beznačajnim pred onim što bi mogla biti apokalipsa manifestovana u okrutnom i ravnodušnom napadu prirode. Naime, iznenada se uloge okreću pa sad, umjesto ptica u kavezu, ljudi su zatvoreni u svojim kućama i plaše se za svoje živote, dok ptice gospodare gradom. Hičkok je oduvijek bio majstor iznenađenja i misterije, tako da je želio da ponudi što manje odgovora publici, koju bi sporim tokom i trikovima u montaži naveo na opuštanje, a onda bi poslao jato bijesnih ptica pretvarajući film uz pomoć muzike i sjajnih vizuelnih rješenja u eksplozivni kotao napetosti. Film je u svom originalnom scenariju imao još desetak strana, koje je Hičkok odbio da snimi ostavljajući već istraumirane gledaoce tamo gdje priča i zvanično staje, u postapokaliptičnoj sceni tokom koje ljudska porodica kreće da se povlači okružena bezbrojnim pticama i prepuštajući mjesto pobjedniku. Navodno mu se toliko dopadao taj otvoreni kraj da je dugo vremena i odbijao da ostavi napisano “Kraj” na završnoj špici.

 

Mnogi smatraju ovaj film prvim ekološkim hororom, u kojem iz ptica i njihovog bijesa progovara planeta Zemlja, koja kreće u osvetu za sve ono što joj je ljudski rod uradio. Drugi, međutim, povezuju ovaj film sa samim trenutkom kad je snimljen, a to je hladni rat. Samo nekoliko meseci prije premijere bila ja kubanska kriza i svijet je bio na ivici atomskog rata. Strah je bio na vrhuncu i svaka moguća nepoznanica, poput, recimo, napada ptica bi dovela do panike. Treći su našli priču o represivnoj seksualnosti, gdje dvoje ljubavnika ne dobijaju šansu od strane zatucane sredine, što se provlačilo kroz druge radove Hičkoka. Filmski kritičar Endrju Serkis tvrdio je da je tema filma samozadovoljstvo ljudskog roda, kao što je reditelj izjavio u bezbroj navrata.

– Ljupka plavuša Melani se dosađuje, a samopravedni advokat Mič hvali se arogantnom senzualnošću, dok se njegova bivša vjerenica Ana davi u samosažaljenju, a njegova posesivna majka Lidija guši se u strahu od usamljenosti. Kompleksni, vrlo nesimpatični likovi sa kojima se treba boriti, a publika počinje da se poistovjećuje sa stanovištem ptica, zapravo neljudskim gledištem – rekao je Serkis. Ono što je danas svima jasno, u filmu je Hičkok, stari čudak i mizantrop, navijao sve vrijeme za ptice, a ne za ljude, kako je to lijepo objasnio kritičar Filip K. Šer.

– Za Alfreda Hičkoka je oduvijek važilo da mrzi svoje glumce. Mislim da bi nakon ovog filma svima trebalo da bude jasno da se ne smijemo ograničavati samo na taj poziv, već da je potpuno jasno da reditelj mrzi sve ljude podjednako – rekao je Šer. I to je prilično uočljivo jer Hičkok i scenarista Evan Hanter u više navrata potkrepljuju filmske teme ljudske neozbiljnosti surovo ih tretirajući sa evidentnim potcjenjivanjem. Svaki put kada se napad dogodi, njegovi likovi traže zaklon od bijesa prirode u objektima koje je napravio čovjek. Ipak, bez obzira na to da li se radi o telefonskoj govornici ili porodičnom domu, osvetoljubive ptice uspijevaju da uđu unutra i unište lažni osjećaj sigurnosti čovječanstva.

Kada se pokaže da je pticama teže pobjeći nego što bi željeli, građani zaliva Bodega počinju da se okreću jedni protiv drugih. Tražeći objašnjenja, nekoliko likova okreće se praznovjerju i religiji. Pijani mornar je uvjeren da je stigao biblijski sudnji dan, dok preplašena Lidija krivi Melani, objavljujući da je donijela smrt i užas na kućni prag porodice. U oba slučaja Hičkok tretira ove neispunjene pokušaje racionalizacije sa terorom i duhovitim prezirom.

Zaslužena kazna

Poznato je da “Ptice” ne objašnjavaju zašto ptice napadaju, ali nije ni potrebno. Sve što treba da uradite je da pogledate samovažnost ljudskih karaktera da biste razumjeli zašto je priroda odlučila da ih kazni. I ptice to rade, iznova i iznova, sve dok likovima filma ne preostane ništa drugo nego da se prepuste snazi ​​majke prirode. Za dokaz, ne tražite dalje od evolucije Tejlorovog lika, na prvi pogled klasičnog mačoidnog tipa šezdesetih, zgodnog i elegantnog junaka, koji na početku brzo požuri u akciju i odbrani se od ptica kako bi spasao nečiji život, ali na kraju je prisiljen da tiho hoda kroz more ptica, svjestan da ne može učiniti ništa osim da se nada da neće napasti. Ne samo da ptice prisiljavaju Tejlora, stereotipnu mušku zvijezdu, da se stavi na milost i nemilost prirodi, već ga prisiljavaju da shvati koliko je nemoćan pred njom.

Poznat kao majstor napetosti i često tretiran kao otac žanra trilera, danas nema žanrovskog režisera koji ne navodi Hičkoka kao inspiraciju.

U ovom slučaju potpuno zaslužno, jer su “Ptice” imale nevjerovatno jednostavnu ideju i učinile je apsolutno zastrašujućom baratajući maestralno jezikom filma, od slike preko glume do zvuka. Ne samo da je to bio velemajstorski kurs u kreiranju podžanra horora “Smrtonosne životinje” već je istovremeno zauvijek promijenio matični žanr, uspješno plašeći ljude onako kako je to priroda činila tokom milenijuma ljudske evolucije, ljepotom i snagom.

Status

Film je u početku dočekan sa podijeljenim kritikama, a neki kritičari čak su tvrdili da je to najgori od svih Hičkokovih trilera.

Film je ipak svoj kultni status opravdao nešto kasnije, kad je imao svoju televizijsku premijeru 1967. godine i postao najgledaniji film na TV-u do tada, zbacivši sa prvog mjesta “Most na rijeci Kvaj”. S vremenom ugled filma se znatno poboljšao u danas važi za remek-djelo kojem su poštovanje odavali režiseri poput Federika Felinija, Akire Kurosave, Džona Karpentera i Giljerma del Tora. Na sajtu “Metakritik” ima ocjenu 90 od 100, što ukazuje na “univerzalno priznanje”. Film je nagrađen od strane Američkog filmskog instituta kao sedmi na listi najvećih trilera u američkoj kinematografiji.

(Glas Srpske)

Related Topics:

Zanimljivosti

NEVJEROVATAN PRIZOR U GRČKOJ! Na plažu doletjelo jato rozih flamingosa (VIDEO)

Na ostrvu Naksos u Grčkoj pojavili su se novi “turisti” u Alikiju. Na nekoliko sati, more je dobilo roze nijansu kada je jato od 160 flamingosa napravilo pauzu na ovoj divnoj lokaciji.

Jedan fotograf uspIo je da napravi snimak kroz svoj objektiv i predivan prizor podIJelio na Fejsbuku.

Prošlo jato sastojalo se od 70 flamingosa, koji su se zadržali nekoliko sati, a prizor je ovoga puta bio još impresivniji, jer je karakteristična ružičasta boja flamingosa dominirala Alikijem, iznenadivši sve one koji su imali sreće da uživaju u prizoru.
Udruženje za zaštitu divljih životinja Naksosa stalno prati područje Alikija, jer osim flaminga, u lagunu stižu ili se gnezde mnoge druge vrste divljih ptica.

Iako svi želimo da vidimo i fotografišemo ova veličanstvena stvorenja, neophodno je poštovati njihovu potrebu za odmorom. O tome su stanovnici ovog ostrva obavjšteni i trude se da to razumiju i turisti.
Njihovoj ljepoti prolaznici se dive sa ulice, koristeći dvogled ili kamere, ali se niko ne približava jatu.

Nastavi čitati

Zanimljivosti

CIA ISTRAŽIVALA da li je Hitler preživio Drugi svjetski rat

Šokantni dokumenti objavljeni od strane CIA otkrili su detalje tajne misije da se pronađe nacistički lider Adolf Hitler, deset godina nakon što je, kako se navodi, navodno umro.

Prema više izvještaja iz CIA arhiva, agenti u Južnoj Americi bili su uvjereni da je diktator i dalje živ 1950-ih godina i da je promijenio ime kako ga ne bi prepoznali.

Jedan operativac je čak rekao da su pronašli fotografiju u Kolumbiji na kojoj je bio čovjek koji je ličio na zloglasnog nacističkog lidera.

Iako su savezničke snage pronašle spaljeno tijelo koje sugeriše da je Hitler oduzeo sebi život u njemačkom bunkeru aprila 1945. godine, dokumenti objavljeni 2020. godine otkrili su da su američki obavještajci pokušavali da lociraju njegovo “skrovište u Argentini” samo nekoliko mjeseci nakon završetka Drugog svetskog rata.

Tokom naredne decenije, ta potraga očigledno nije prestajala, a CIA je i dalje razgovarala sa izvorima koji su navodno znali o Hitlerovom tajnom bijegu 1955. godine.

Iako se čini da trag dokumenata završava u novembru 1955. godine, šokantna najava iz Argentine sada ponovo pokreće slučaj.

U martu, predsjednik Argentine, Havier Milej, naredio je svojoj vladi da deklasifikuje sve dokumente o nacistima koji su potražili utočište i bili zaštićeni od strane te zemlje nakon Drugog svjetskog rata.

Argentina je bila poznata kao skrovište za bivše članove nacističke partije koji su bježali od kazne za ratne zločine prije 80 godina, a sada ovi dokumenti mogu dati više informacija o ovom CIA slučaju.

U dokumentima piše kako je američki Ratni departman poslao informacije FBI-u da Hitler možda ima tajno skrovište u hotelu u ljetovalištu u La Faldi u Argentini, piše Daily Mail.

Dokument iz oktobra 1945. godine otkrio je da su vlasnici ovog hotela bili veliki podržavaoci nacističke partije, finansijski su doprinosili šefu propagande Josefu Gebelsu, i postali bliski prijatelji sa Hitlerom.

Prema američkom obavještaju, Hitler nikada nije zaboravio lojalnost ove porodice nacistima i čak je živio sa njima u istom hotelu tokom njihovih odmora u Njemačkoj.

Ratni departman je obavijestio FBI da su bili uvjereni da bi Hitler otišao u hotel ako bi Njemačka izgubila Drugi svjetski rat ili ako bi bio smijenjen sa čela nacista.

Iako su savezničke snage tvrdile da su pronašle spaljene ostatke Hitlera, drugi CIA dokument, objavljen 2020. godine, uključivao je fotografiju čovjeka za kojeg se vjeruje da je nacistički lider, kako sjedi sa prijateljem u Kolumbiji 1954. godine.

Hitler nakon rata živio u Južnoj Americi?
Izvještaj od 3. oktobra 1955. godine jasno je naveo da je američka obavještajna operacija bila u toku kako bi se potvrdilo da li je Adolf Hitler preživio i tajno se preselio u Južnu Ameriku.

Dokument je otkrio da je informator poznat kao CIMELODY-3 razgovarao sa pouzdanim prijateljem koji je služio pod Hitlerovim komandama u Evropi i pobjegao u Marakaibo u Venecueli.

Prijatelj je rekao da je čovjek po imenu Filip Citroen, bivši SS vojnik, tvrdio da je Hitler još uvijek živ u Kolumbiji, da je mjesečno razgovarao sa bivšim nacističkim liderom i da je nedavno napravio fotografiju sa njim.

​Prema izvještaju agenta pod pseudonimom CIMELODY-3, prijatelj bivšeg SS vojnika Filipa Citroena, koji je živio u Marakaibu, Venecuela, obavijestio je CIA u oktobru 1955. da je Citroen tvrdio da je Adolf Hitler još uvijek živ.

Citroen je naveo da je tokom boravka u Tunji upoznao osobu koja je tvrdila da je Hitler i koja je ličila na njega.

Citroen je čak pokazao fotografiju na kojoj sjedi pored ovog čovjeka, nazvavši ga Adolf Šritelmajor. Iako su agenti CIA bili skeptični prema ovim tvrdnjama i smatrali ih glasinama, odlučili su da zabilježe informacije i obavijeste nadređene. ​

Dana 4. novembra 1955, obavještajni štab u Vašingtonu je odobrio da agenti stupe u kontakt sa osobom poznatom u dosijeima kao “GIRELLA” kako bi dalje istražili istoriju Adolfa Šritelmajora u Kolumbiji prije 1955. godine.

Međutim, isti tajni dokument koji je distribuiran agentima u Južnoj Americi takođe je predložio da se odustane od slučaja.

“Osjeća se da bi se na ovo pitanje mogli uložiti ogromni napori uz daleke mogućnosti da se utvrdi bilo šta konkretno”, priznali su obavještajni zvaničnici.

Čini se da nijedan drugi dokument u ovom nizu izvještaja nije javno dostupan u dosijeima CIA sa kojih je deklasifikovana, što sugeriše da je stvar odbačena ili da bilo šta drugo što je otkriveno još uvijek može da skine tajnost od strane američke vlade.

Odluka Argentine da slijedi SAD u uklanjanju povjerljivih podataka sa starih slučajeva mogla bi uskoro da otvori još više informacija o odnosima Pentagona sa nacistima u Južnoj Americi.

Činjenica je da je američka vlada regrutovala bivše njemačke naučnike poslije Drugog svjetskog rata da rade za Ameriku.

Ovaj program, poznat kao Operacija spajalica, na kraju je doveo oko 1.600 njemačkih naučnika u SAD – uključujući Vernera fon Brauna, koji je slavno otvorio put NASA i ranim američkim svemirskim misijama.

Očekuje se da će novi argentinski dokumenti detaljno opisati umiješanost zemlje u “pacovske linije” – tajne međunarodne rute za bjekstvo koje su nacisti koristili da bježe iz Njemačke prije i poslije završetka Drugog svjetskog rata.

Trenutno nije poznato da li će neki od izvještaja koji će uskoro biti skinuti tajnost dodati još neke dokaze u dosijeima CIA o Hitlerovom navodnom bjekstvu od smrti, prenosi Telegraf.

Nastavi čitati

Zanimljivosti

ISTRAŽIVANJE OTKRILO Zašto Evropljani žive duže od Amerikanaca?

Amerikanci imaju lošiju stopu preživljavanja od Evropljana na svim nivoima bogatstva, a postoji i jaz u preživljavanju između bogatih i siromašnih Amerikanaca, pokazalo je istraživanje Škole javnog zdravlja Univerziteta Braun.

Istraživači su uporedili bogatstvo i stope preživljavanja 73.000 stanovnika SAD i Evrope, starosti 50-85 godina sa ciljem da utvrde da li postoje razlike u očekivanom životnom vijeku između ovih populacija i da li bogatstvo može uticati na preživljavanje.

Utvrđeno je da su tokom protekle decenije Amerikanci znatno češće umirali nego ljudi na Starom kontinentu, kao i da su bogatiji ljudi živjeli mnogo duže od siromašnijih, dok su u Evropi ove disproporcije bile mnogo manje.

„Očekivaniživotni vijeku SAD značajno se smanjuje posljednjih godina. Na svakom nivou bogatstva, Amerikanci imaju višu stopu smrtnosti od Evropljana“, naglašavaju autori studije objavljene u časopisu ” New England Journal of Medicine”.

Istraživanje je pokazalo da su najbogatiji ljudi u SAD imali čak 40 odsto nižu stopu smrtnosti od najsiromašnijih ljudi koji tamo žive.

Ista razlika (40 odsto) utvrđena je između Evropljana i Amerikanaca, s tim što su južni Evropljani imaju 30 odsto nižu stopu smrtnosti, dok je stopa smrtnosti za stanovnike južne Evrope i između 13 i 20 procenata niža nego u SAD.

Najbogatiji ljudi u SAD živjeli su kraće u prosjeku od najbogatijih Evropljana i imali su stope preživljavanja uporedive sa najsiromašnijim stanovnicima zapadnih dijelova Evrope, kao što su Nemačka, Francuska i Holandija.

„Ovi rezultati su jasan dokaz da čak ni najbogatiji Amerikanci nisu zaštićeni od sistemskih problema koji doprinose kraćem životnom vijeku, kao što je ekonomska nejednakost, ili od faktora rizika kao što su stres, ishrana ili opasnosti po životnu sredinu“, rekla je jedna od autora studije, prof. Iren Papanikolas.

Među faktorima koji mogu izazvati velike razlike u preživljavanju između dva kontinenta, istraživači su ukazali na lošije funkcionisanje sistema socijalne zaštite i velike strukturne nejednakosti u Sjedinjenim Američkim Državama.

„Iako izgleda da utiču na najsiromašnije ljude u Sjedinjenim Američkim Državama, ti faktori na kraju čine da čak i najbogatiji ljudi umiru“, primijetili su istraživači.

Drugi uzroci uključuju faktore kulture i ponašanja kao što su ishrana, pušenje i ograničena socijalna mobilnost.

Na primjer, visoka stopa pušenja i život u ruralnim područjima, što su faktori koji se povezuju sa lošijim zdravljem, bili su češći u SAD.

Naučnici su takođe naglasili da je u SAD veoma uočljiv tzv. efekat preživljavanja.

Poenta je da siromašniji ljudi, lošijeg zdravlja, češće umru ranije, pa imućniji ljudi dominiraju među starijim društvenim grupama.

Ovo stvara iluziju da se nejednakost u bogatstvu smanjuje sa godinama, ali je u stvarnosti drugačije.

„U SAD nejednakost u bogatstvu opada nakon 65. godine isključivo zato što najsiromašniji Amerikanci umiru mnogo ranije“, navela je Papanikolas.

Ona je rekla da bi rezultati trebalo da alarmiraju službenike javnog zdravlja u SAD i da ih navedu da se pozabave rastućim jazom između bogatih i siromašnih.

„Druge zemlje su imale mnogo bolje rezultate, što znači da treba da učimo od njih i da unaprijedimo naš sistem. I ne mora se nužno raditi o trošenju više novca, već o rješavanju faktora koje previđamo i koji mogu imati veliki uticaj na očekivani životni vijek“, zaključuju autori studije.

Nastavi čitati

Aktuelno